Tabelaryczna forma techniki księgowości.

Znana jest również jako "amerykańska" technika księgowości.

Polega ona na prowadzeniu oprawionej księgi zwanej "Dziennik Główna" albo dziennik tabelaryczny.


Łączy ona w sobie:

1) dziennik, który powstał w celu prowadzenie chronologicznej i uporządkowanej ewidencji pojedynczych operacji gospodarczych,

2) zespół kont syntetycznych, funkcjonujący również pod nazwą księga główna, która służy sporządzaniu zapisów systematycznych.
 
Księgi prowadzi się według ustalonych reguł i standardów:

Wszystkie operacje muszą zostać zapisane w dzienniku zgodnie z kolejnością w jakiej wysterowały, w odpowiednich kolumnach dziennika. Musi zostać zapisana: data wpisy, numer dowodu, treść i kwoty.
Zapisy kwot uwzględnionych w operacjach gospodarczych powinien równać się z sumą obrotów debetowych oraz sumą obrotów wszystkich kont.

Jest to wygodny sposób, który pozwala na bieżąco kontrolować  oraz sprawdzać poprawność zapisów.

Wszystkie księgowania muszą być wykonane odręcznie.

ZALETY:
   
 » przejrzystość zapisów,
 » łatwość wyszukiwania błędów,
 » łatwość sporządzania oraz uganiania zapisów.
           
WADY:
         
 » ograniczona liczba kont systematycznych ze względu na rozmiar księgi,
 » uciążliwy i utrudniony podział prowadzenia ewidencji między kilka osób,
 » wysokie ryzyko popełnienia błędów przy przenoszeniu danych z jednej stronicy na        kolejną,             

Tabelaryczna forma techniki księgowości zazwyczaj sprawdza się w niewielkich firmach, które dokonują względnie niewielu operacji gospodarczych oraz posługują się mała liczbą kont.